Για τις μαμάδες, και όλους όσους μας φροντίζουν...σαν μαμάδες. Όλοι συμμετέχουν στη γιορτή, άλλος δέχεται κι άλλος εύχεται τα χρόνια πολλά.

«Σε ένιωσα. Ήσουν ένα

φασολάκι. Μετά ένα λεμόνι. Μετά μια μελιτζάνα. Ακολούθησα συμβουλές.
Διάβασα δώδεκα βιβλία. Έκοψα τον καφέ. Καταλάβαινες, άραγε, πόσο
φοβόμουν;»
«Σου μιλούσα, σου τραγουδούσα... δεν ήμουν έτοιμη.»
«Και τότε, εμφανίστηκες! Δέκα δάκτυλα. 3,6 κιλά. Αγάπη. Μεγάλη, παχιά
αγάπη!»
«Σε κράτησα. Σε τάισα. Συνειδητοποίησα ότι θα περνούσα τη ζωή μου
κάνοντας πράγματα που θα σε κάνουν ευτυχισμένο –και που θα με κάνουν και
 εμένα ευτυχισμένη.»
«Όμως έρχονται και στιγμές που θέλω να τα παρατήσω. Με έκανες να
επαναπροσδιορίσω τη λογική μου. Με έκανες να θέλω να πέσω στα πόδια της
μητέρας μου και να της πως ότι τώρα την καταλαβαίνω.»
«Ύστερα πάλι χαμογελάς και λες το όνομά μου –και αρπάζεις το χέρι μου με
 αυτά τα μικροσκοπικά σου δαχτυλάκια.»
«Μεγαλώνουμε μαζί. Βλέπουμε τον κόσμο σα να είναι καινούργιος. Θα ανοίξω
 την καρδιά μου και θα σε πλυμμηρίσω με βροχή αγάπης. Εσύ θα γελάς και
εγώ θα το κάνω ξανά και ξανά. Και θα περπατάμε χέρι-χέρι. Μέχρι εσύ να
το αφήσεις.»
«Εγώ έκανα εσένα, αλλά εσύ με έκανες μητέρα.»