Αφήστε μας και πάλι μόνους

Τάσος Τέλλογλου protagon.gr 23 Ιουλίου 2014

Μεθαύριο Πέμπτη η Γ' Ελληνική Δημοκρατία γίνεται 40 ετών. Και μόνο η ηλικία της δείχνει ότι πρόκειται για μια άταφη νεκρή. Όσο και αν επιχείρησαν μέλη του πολιτικού προσωπικού να μας πείσουν ότι η Δ' Δημοκρατία άρχισε κιόλας, η Ελλάδα δουλεύει ακόμα με τα «εργαλεία» εκείνης της Γ' Δημοκρατίας.
Ιστορικά ιδωμένη ήταν η καλύτερη που είχαμε. Αυτός από μόνος του είναι σοβαρός λόγος να την υπερασπιζόμαστε. Αλλά για να μας πάει παρακάτω, χρειάζεται η προσαρμογή της στα 40 χρόνια που πέρασαν.
Ο Πρωθυπουργός, Αντώνης Σαμαράς, έγραψε την περασμένη Κυριακή στην «Καθημερινή» ότι οι μεγάλοι εχθροί της από την αρχή ήταν ο λαϊκισμός και ο κρατισμός, δύο δόγματα που ο ίδιος υπηρέτησε στην διάρκεια της πολιτικής του διαδρομής. Το κόμμα του οποίου ηγείται, εγκαινίασε με την πολιτική των Καραμανλή- Παπαληγούρα, το 1977, τη φάση της «μεγάλης στροφής» στην κρατικοποίηση της οικονομίας, προκειμένου να αντιμετωπίσει το ανερχόμενο πολιτικά ρεύμα του ΠΑΣΟΚ και να στηρίξει την παραπαίουσα, από την πετρελαϊκή κρίση και τον πληθωρισμό, τάξη των Ελλήνων κεφαλαιούχων. Την πολιτική του λαϊκισμού την υπηρέτησε ο κ. Σαμαράς την περίοδο 1990-1993, την περίοδο 2007-2009, οπότε υπήρξε υπουργός της κυβέρνησης Καραμανλή που οδήγησε τη χώρα στην χρεοκοπία μαζί με τον Γ. Παπανδρέου, και 2009 -2011 με την αντιπολίτευσή του στο πρώτο μνημόνιο.
Αλλά και ο Κώστας Σημίτης -που εβαλε τη χώρα στο κοινό νόμισμα- είχε αφήσει μια σειρά εκκρεμότητες, όπως η αποτυχημένη προσπάθεια για αλλαγή του ασφαλιστικού την ώρα που άλλες ευρωπαϊκές χώρες άλλαζαν τα συστήματά τους η μία μετά την άλλη. Το «βαθύ» ΠΑΣΟΚ και η Αριστερά έχουν το δικό τους μεγάλο μερίδιο ευθύνης στις αναπηρίες αυτού του «κλειστού» στον κόσμο, οικογενειοκρατικού και φαύλου ελληνικού πολιτικού συστήματος, που τελικά οδήγησε στην καταστροφή του 2009-2010. Για αυτήν καμία από τις μεγάλες πολιτικές οικογένειες της ελληνικής πολιτικής δεν έχει συζητήσει εσωκομματικά, σαν να επρόκειτο για φυσική καταστροφή που επήλθε ερήμην της δράσης του πολιτικού προσωπικού.
Από την αρχή της κρίσης στην Ελλάδα κανείς θεσμός δεν ανανεώθηκε ριζικά, με εξαίρεση τον δημοσιονομικό σχεδιασμό της χώρας που επιβλήθηκε από τους ξένους δανειστές μας, με την μη οικειοθελή τις περισσότερες φορές σύμπραξη του μεγαλύτερου μέρους του πολιτικού προσωπικού και της διοίκησης αυτής της Γ' Ελληνικής Δημοκρατίας. Πολλές από τις αλλαγές, όπως έδειξε η πρόσφατη νομολογία του ΣτΕ, έγιναν στα όρια του πλαισίου αυτής της Γ' Δημοκρατίας, καθώς το πολιτικό προσωπικό δεν είχε τη δύναμη να αλλάξει το περιεχόμενο θεσμών και οργάνων αυτές τις 4 δεκαετίες, ούτε και να διασφαλίσει δημοκρατικό περιεχόμενο σε πολλούς από αυτούς. Σκεφτείτε μόνο ότι δεν υπάρχει ακόμα νόμος για τα πολιτικά κόμματα (οργάνωση, χρηματοδότηση, λειτουργία), μετά απο 4 δεκαετίες ούτε και συνταγματικό δικαστήριο της χώρας. Μέρι το 2010 η χώρα κυβερνιόταν ελέω εκτελεστικής εξουσίας που επέλεγε ο κυρίαρχος λαός, ανάλογα με τις συναλλαγές τις προηγούμενης τετραετίας με το πολιτικό προσωπικό (πράγμα βεβαίως που γίνεται και στη Δύση με πολύ περισσότερα checks and balances). Από το 2010 κυβερνιέται από το βαθμό της ανοχής του κυρίαρχου λαού στα αποτελέσματα της διαπραγμάτευσης αυτής της εκτελεστικής εξουσίας με τους εκπροσώπους των δανειστών μας.
Η κυβέρνηση τώρα θέτει το ζήτημα να απομακρυνθούν οι δανειστές μας και να γίνεται ο έλεγχος από μακριά, διαβεβαιώνοντας ότι θα εκπληρώσουμε μόνοι μας όσα δεν κάναμε με τον «μπαμπούλα» της τρόικας τους προηγούμενους μήνες λόγω ευρωεκλογών. Στην πραγματικότητα, οι κυβερνώντες επιθυμούν να κάνουν με την ησυχία τους τις επιλογές τους, ενόψει της πιθανότητας πρόωρων βουλευτικών εκλογών. Στη θέση των ξένων δεν θα τους άφηνα.